چشم های دائماً با حجم عظیمی از اطلاعات بصری روبرو است. به طوری که میلیون ها شکل، رنگ و حرکت همیشه در اطراف ما در حال تغییر هستند. برای مغز، این کار آسانی نیست؛ چرا که از یک‌سو، جهان بصری به دلیل تغییر در نور، دیدگاه و عوامل دیگر به‌طور مداوم تغییر می‌کنند و از سوی دیگر، ورودی بصری ما به دلیل پلک زدن و این واقعیت که چشم ‌ها، سر و بدن ما مکرراً درحرکت هستند، دائماً تغییر می‌کند.

برای درک بهتر «نویز» بودن این ورودی بصری، تلفنی را مقابل چشمان خود قرار دهید و درحالی‌که در اطراف راه می‌‌روید و به چیزهای مختلف نگاه می‌کنید، یک ویدئوی زنده ضبط کنید. نتیجه گیج­‌کننده و نامرتب، دقیقاً همان چیزی است که مغز شما در هرلحظه از تجربه­‌ی بصری با آن سروکار دارد. این موضوع را می‌توان در ویدئوی زیر نیز مشاهده کرد.دایره‌ی سفید در سمت راست حرکات بالقوه چشم را نشان می‌دهد و حباب تار در سمت چپ ورودی بصری پرش را در هرلحظه نشان می‌دهد.

بااین‌حال، دیدن هرگز برای ما مانند یک کار نیست. به‌جای درک نوسانات و نویز بصری که ممکن است یک ویدئو ضبط کند، ما یک محیط ثابت را درک می‌کنیم. پس چگونه مغز ما این توهم ثبات را ایجاد می‌کند؟ این فرآیند قرن‌هاست که دانشمندان را مجذوب خودکرده است و یکی از پرسش‌های اساسی در علم بینایی است.

مغز ماشین زمان

در پژوهش‌های اخیر، مکانیسم جدیدی کشف شد که می‌تواند این مطلب را توضیح دهد. مغز به‌مرورزمان ورودی بصری ما را به‌طور خودکار هموارسازی می‌کند. به‌جای تحلیل تک‌تک عکس‌های بصری، در یک‌لحظه‌ی معین میانگین چیزی را که در 15 ثانیه گذشته دیدیم درک می‌کنیم؛ بنابراین، با کنار هم قرار دادن اشیاء برای شبیه‌تر به نظر رسیدن به یکدیگر، مغز ما را فریب می‌دهد تا یک محیط پایدار را درک کنیم. زندگی در «گذشته» می‌تواند توضیح دهد که چرا ما متوجه تغییرات ظریفی که در طول زمان رخ می‌دهند، نمی‌شویم.

به‌عبار‌ت‌دیگر، مغز مانند یک ماشین زمان است که مدام ما را در زمان به عقب می­‌فرستد. این مانند برنامه‌ای است که ورودی بصری ما را هر 15 ثانیه یک‌بار در یک برداشت جمع می‌کند تا بتوانیم زندگی روزمره را اداره کنیم. اگر مغز ما همیشه در زمان واقعی به‌روزرسانی می‌شد، جهان مانند مکانی آشفته با نوسانات مداوم در نور، سایه و حرکت احساس می‌شد. احساس می‌کردیم مدام دچار توهم هستیم. ما یک توهم ایجاد کردیم تا نشان دهیم این مکانیسم تثبیت چگونه کار می‌کند. با نگاهی به ویدئوی زیر، صورت سمت چپ به‌آرامی به مدت 30 ثانیه پیر می‌‌شود و بااین‌حال، بسیار دشوار است که متوجه میزان کامل تغییر سن شوید. درواقع، ناظران چهره را دیرتر ازآنچه هست، پیر می‌کنند.

برای آزمایش این توهم، صدها شرکت‌کننده را به کار گرفتیم و از آن‌ها خواستیم در ویدئوهای 30 ثانیه‌ای مرور زمان (تایم لپس)[1]، نماهای نزدیک از چهره‌هایی را که به‌صورت زمانی در سن تغییر شکل می‌دهند، مشاهده کنند. هنگامی‌که از شرکت­‌کنندگان خواسته شد تا سن چهره را در انتهای فیلم بگویند، شرکت‌کنندگان تقریباً به‌طور مداوم سن چهره­‌ای را که 15 ثانیه قبل ارائه‌شده بود، گزارش کردند.

همان‌طور که ما ویدئو را تماشا می­‌کنیم، به‌طور مداوم نسبت به گذشته تعصب‌داریم و بنابراین مغز دائماً ما را به ده تا 15 ثانیه قبلی (جایی که چهره جوان­تر بود) می­‌فرستد. به‌جای دیدن آخرین تصویر در زمان واقعی، انسان­‌ها درواقع نسخه­‌های قبلی را می­بینند زیرا زمان تازه‌­سازی مغز ما حدود 15 ثانیه است؛ بنابراین این توهم نشان می­‌دهد که هموارسازی بصری در طول زمان می‌تواند به تثبیت ادراک کمک کند.

در اصل کاری که مغز انجام می‌­دهد به تعویق انداختن آن است. پرداختن مداوم به تک‌تک عکس‌هایی که دریافت می‌کند کار بسیار زیادی است، بنابراین مغز به گذشته می‌چسبد زیرا گذشته پیش‌بینی کننده خوبی برای زمان حال است. اساساً ما اطلاعات گذشته را بازیافت می‌کنیم زیرا کارآمدتر، سریع‌تر و کار کمتری است.

این ایده - که توسط نتایج دیگر نیز پشتیبانی می­‌شود – مکانیسم‌های درون مغز که به‌طور مداوم ادراک بصری ما را نسبت به تجربه‌­ی بصری گذشته ما سوگیری می‌­کند، به‌عنوان میدان‌­های تداوم شناخته می‌­شود. سیستم بینایی ما گاهی اوقات دقت را فدای یک تجربه بصری صاف و هموار از دنیای اطرافمان می­‌کند. این امر می‌تواند توضیح دهد که چرا، برای مثال، هنگام تماشای یک فیلم، متوجه تغییرات ظریفی نمی‌شویم که در طول زمان اتفاق می‌افتد، مانند تفاوت بین بازیگران و بدلکاری آن‌­ها.

پیامدها

پیامدهای مثبت و منفی برای عملکرد مغز ما با این تأخیر جزئی در پردازش دنیای بصری ما وجود دارد. این تأخیر برای جلوگیری از بمباران شدن روزانه توسط ورودی‌های بصری عالی است، اما در صورت نیاز به‌دقت مطلق می‌­تواند عواقب مرگ یا زندگی را نیز به خطر بیندازد.

برای مثال، رادیولوژیست­‌ها صدها تصویر را به‌صورت دسته‌ای بررسی می­‌کنند و چندین تصویر مرتبط را یکی پس از دیگری می‌بینند. هنگام بررسی عکس پرتو ایکس، معمولاً از پزشکان خواسته می‌­شود تا هرگونه ناهنجاری را شناسایی کرده و سپس آن‌­ها را طبقه‌بندی کنند. در طول این کار جستجو و شناسایی بصری، پژوهشگران دریافته‌اند که تصمیمات رادیولوژیست‌ها نه‌تنها بر اساس تصویر حاضر، بلکه بر روی تصاویری است که قبلاً دیده‌اند که می‌تواند عواقب شدیدی برای بیماران داشته باشد.

کندی سیستم بینایی ما برای به‌روزرسانی می‌­تواند ما را نسبت به تغییرات فوری نابینا کند، زیرا اولین برداشت ما را جلب می‌­کند و ما را به سمت گذشته می­‌کشاند. بااین‌حال، درنهایت، زمینه­‌های تداوم تجربه ما از یک جهان باثبات را ارتقا می‌­دهند. درعین‌حال، مهم است که به یاد داشته باشید که قضاوت‌هایی که هرروز انجام می‌دهیم کاملاً مبتنی بر زمان حال نیستند، بلکه به‌شدت به آنچه درگذشته دیده‌ایم بستگی دارد.

منبع: theconversation